Juutan kirjani 1

₁Mie Juuta, Iisussan Hristossan käškyläini ta Juakon velli, tervehin kaikkie, ketä Tuatto Jumala on kuččun ta pyhittän ta ketä Iisussa Hristossa šuojelou. ₂Antakkah Jumala teilä enämmän ta enämmän armuo, rauhua ta armaššušta.

₃Miun armahat! Miun oikein himotti kirjuttua teilä miän yhtehiseštä pelaššukšešta. Šen tilašta kačonki nyt tärkiemmäksi pyrittyä teitä puolistamah šitä uškuo, kumpani pyhillä on annettu kerralla kaikiksi ajoiksi. ₄Niätšen tiän joukkoh on pujottautun eryähie ihmisie, kumpaset on jo ammuin suutittu. Hyö ollah jumalattomie ta käyväh huorih, šentäh kun smietitäh, jotta Jumala heitä kuitenki armahtau. Hyö kieltäyvytäh ainuošta Valtijašta, Jumalašta, ta miän Hospotista Iisussašta Hristossašta.

₅Vaikka työ tiijättäki kaiken, tahon kuitenki muissuttua teilä šiitä, jotta Hospoti enšin piäšti oman kanšan Jegiptistä, a jälešti hävitti niistä šemmoset, ket ei ušottu. ₆Ta niitä anhelija, kumpaset ei pisytty paikoillah, vain jätettih omat elinšijat, Hiän pitäy pimieššä ta ikusissa rauvoissa šuurta suutupäivyä vuottamašša. ₇Šamoin kävi Sodomin ta Gomorran ta niijen ympärillä olijien linnojen. Noijen anhelien tapah niijen rahvaš heitty huoruimah ta antautu šemmosien runkon himojen valtah, mit ollah ihmisluontuo vaštah. Heijän šuama kurituš on muissutukšena ilmasenikusešta tulešta.

₈Šamoin ruatah nämä tiän keškeh pujottautunuot unennäkijät. Hyö pakanoitetah omat runkoh, ei taivuta minkänä vallan alla ta ivual'l'ah valon anhelija. ₉Eipähän ni ylianheli Mihail, konša kiisti Moissein ruumehešta juavelin kera, ruohtin kirota ta suutie juavelie, kun šano vain: «Suutikkah šilma Hospoti!» ₁₀Ka nämä ihmiset paissah pahua šiitä, mitä ei tiijetä. Ta mitä hyö runkoššah mielettömien elukkojen tapah tunnetah, šillä hyö iččeh hävitetäh. ₁₁Paha hiät periy! Hyö lähettih Kainin tiellä, palkan toivošša hairahettih Valaamin jälillä ta Korein tapah nouštih omie johtajie vaštah, ta niin heilä tulou tuho. ₁₂Nämä ihmiset ollah niin kuin likalätit tiän yhtehisillä illallisilla. Häpielömättä hyö täytetäh omua marua. Hyö ollah kuin vejettömät pilvet, kumpasie tuuli kantelou. Hyö ollah kuin puut, kumpaset šykyšyllä ei anneta antimie, kahičči kuollehie, juurineh muašta revittyjä. ₁₃Hyö ollah kuin vihaset meren uallot, kumpasien valkiepiänä on heijän häpie. Hyö ollah kuin tieltä ekšynyöt tähet, kumpasilla ilmasekši ijäkši on varuššettu šynkkä pimie.

₁₄Heistä einušti jo Jenoh, Aatamista šeiččemeš. Hiän šano: «Kačo, Hospoti tulou lukomattomien pyhien anhelieh kera ₁₅ta rupieu suutimah kaikkie. Hiän kurittau kaikkie jumalattomie kaikista ruatoloista, kuita hyö on omašša jumalattomuošša ruattu. Šamoten Hiän kurittau kaikista hävittömistä šanoista, kumpasie nuo jumalattomat riähkähiset on Häntä vaštah paistu.» ₁₆Nuo ihmiset ollah omah ošah tyytymättömie valittajie, kumpaset eletäh omien jumalattomien ta pahojen himojen mukah. Pakinoissah hyö šuurenteliuvutah, ta omua hyötyö tavotellen hyö luatiuvutah toisien mieltä myöte.

₁₇Miun armahat! Muistakkua, mitä miän Hospotin Iisussan Hristossan apostolit jo ieltäpäin šanottih. ₁₈Hyöhän šanottih teilä, jotta lopun aikoina tulou irvistelijie, kumpaset eletäh omien jumalattomien himojen mukah. ₁₉Nämä ollah ihmisie, kumpaset jätetäh yhtehini uško. Iče hyö ollah muallisie, Jumalan Henkie heissä ei ole.

₂₀Miun armahat, rakentakkua omua elämyä pyhimmän ušon pohjalla ta moliutukkua Pyhäššä Henkeššä. ₂₁Pisykkyä Jumalan armahukšešša ta vuottakkua, jotta miän Hospoti Iisussa Hristossa omašša armoššah viey miät ilmasenikuseh elämäh. ₂₂Olkua armollisie niillä, ket ollah ušošša häilyväiset. ₂₃Toisie pelaštakkua varauttamalla, temmakkua hiät tulešta. Tuokua valoh heijän riähät varajannan kera, elkyä koškekkua heijän vuatteihki, mit hyö on lijattu omissa runkon himoissa.

₂₄Ainuolla viisahalla Jumalalla on voimua pijättyä tiät lankiemašta ta šuuren ilon vallašša panna tiät puhtahina Iččeh eteh. ₂₅Hiän pelašti miät Iisussan Hristossan, miän Hospotin kautti. Hänen on jumalallini valo, kunnivo, voima ta valta ennein aikojen alkuo, nykyjäh ta ilmasen ijän. Amin.